Uzmanlar çocukların karakterlerinin bu dönemde oluşmaya başladığının önemle altını çiziyor. İlk çocuğumda çocuk büyütürken bol bol ebeveynlik kitapları okudum. Kızım olduktan sonra tecrübelerime dayanarak hareket ettim. Ve bütün sendromları dönemleri çocuklarımla birlik olarak atlatmaya özen gösterdim.
Özellikle iki yaş sendromu hakkında benden yardım isteyen tüm yeni anne arkadaşlarıma içimde önce sabır dilesem de ısrarla bu dönemin geçici olduğunu ve bunu unutmamalarını söylüyorum. Evet dışarıda çıkardıkları krizler, kendi yerden yere atmaları, bitmek bilmeyen istekler hepimizi çok zorluyor. Fakat kendimizi biraz sıkıp çocuğumuzun yerine koymayı denersek yani empati kurarsak daha kolay çözüm bulunabileceğini keşfetmiş bir anneyim.
Göz temasının da etkisini tam da bu dönemde keşfettim. Çocuğunuzun göz hizasına inip konuşmak ona ne kadar değer verdiğinizin en büyük ıspatıdır. Bunun faydasını çocuğunuz büyüdükçe daha iyi anlayacaksınız.
Çocuklarla çatışmamak gerektiğini de 2 yaş sendromu döneminde öğrendim. Dikkat edin her çatışma bir sonraki çatışma için yol açıyor. "Hayır" ları bu dönemde bolca öğrenen çocuğa bu dönemde çok fazla sınır koymamak gerekli. Hayır demeden önce neden olmaması gerektiğini açıklamak çocukların daha çok ilgisini çekiyor.
Kriz anlarında kendini yerden yere atan çocuğa müdahale etmeyin. Çünkü o an ne kadar sakinleştirmeye çalışsanız da sizi anlamayacaktır. Bırakın bunu kendi çözsün görmezden gelerek bir müddet sakinleşmesini söyleyin. Kaçıp gitmeyin yanında bekleyin. İstediğini ilgiyi göremeyince kendi gelip derdini daha kolay anlatacaktır.
Herkes az çok çocuğunun neye kızacağını, öfkeleneceğini bilir. Parkları çok seven çocukları bu dönemde krizsiz parktan ayırmak zordur. Bu durumda çocuklara her zaman bir sonraki hareketi belirtmekte fayda var. Yani şimdi bir kere kay sonra eve gideceğiz demeniz ve bunu uygulamanız sizin tutarlı olduğunuzu gösterecektir. Bir ya da iki kere buna uymak istemeyen çocuğunuz bir kaç deneyimden sonra gerçekten "annem eve gideceğiz dediyse gidilecektir"mesajını öğrenmiş olur. Anne kadar babaların da böyle durumlarda tutarlı olması gerekir.
Kendi kararlarınızı zorla uygulatmaktan kaçının çocuğunuza seçim hakkı sunun. Kendin mi yemek istersin ya da sana yardım edeyim mi? gibi... Veya sizin belirlediğiniz iki kıyafet arasındaki seçimi bırakın çocuğunuz yapsın. İleride kendi başına kararlar almasına da bu vesile ile yardımcı olmuş olursunuz.
Ve her çatışma sonrası çocuğunuzla oturup durum değerlendirmesi yapın. Bu yaştaki çocuk ne anlar diye düşünmekten acilen vazgeçin. Çocuklar her dönem de duygularının anlamaya çalışılmasından hoşlanırlar ve bu onlara güven verir.
Özellikle bu dönemde anne/baba olarak bizler de öfkemizi kontrol etmek zorundayız. Çocuğunuzun krizlerine şiddet ile karşılık gösterirseniz aranızda ilişkiyi ve güveni zedelemiş olursunuz. Çocuk sizin bu davranışınızdan yorgun, tahammülsüz, sinirli olduğunuzu değil sadece "şiddet"in iyi bir çözüm yolu olduğunu düşünür.
İki yaş sendromu ile başlayan büyüme evreleri "eskiden sendrom mu vardı" düşüncelerine dalmadan biraz anlayış, bolca sabır ve iletişim ile emin olun çok daha kolay atlatılacaktır.
11 yıldır anneyim ve anladım ki "çocuk doğurmak mesele değil asıl mesele bilinçli çocuk yetiştirmek için önce kendini geliştirmekmiş" ;)
Sevgiler,
Gülşah ÖNEN
www.gulsahonen.com
