Anne olduktan sonra en önemsediğim konulardan biri öfke kontrolü oldu. Ben öfkemi kontrol edemezsem yetiştirdiğim çocuğun öfkesini kontrol etmem mümkün değil. Öfke kızmaktan öte bir şey ve yönetilemezse bedeli çok ağır olur.
Bizler bu yaşta öfkemizi kontrol etmekte zorlanıyoruz. Bu sebepten dolayı çocuklarımın erken yaşta öfkelerini kontrol etmesini öğrenmeleri en büyük dileğim.
Bu konuda ilk adım; çocuğun daha ufak yaşta duygularının farkına varmasını sağlamaktır. Burada en büyük görev biz anne babaların. Çünkü çocuğun duygularını bastırdığımız sürece asla yaşadığı öfkenin farkına varamayacaktır. Bırakın öfkesini yaşasın. Ben böyle bir durumda kendine zarar vermediği sürece müdahale etmiyorum ve karşıdan izliyorum. Eminim bu aşamada daha fazla öfkelenen annelerde vardır ama annelik zamanla sabırlı olmayı hepimize öğretiyor. Yeter ki bilinçli olalım.
Bazı çevrelerde çocuklarının ağlamasına, bağırmasına dayanamayıp tokat atan bireyler görüyorum. Evet çok tahammülsüz insanlar olduk ama bunun suçlusu asla çocuklarımız değil. Biz ne kadar sakin yaklaşıyoruz ki çocuklarımızdan sakin olmasını bekliyoruz? En öfkeli anlarımda bunu soruyorum kendime. Ufak kızım 4 yaşında ve öfke nöbetleri ile dolu bir dönemdeyiz. Oğlum ergenlik girişi döneminde. Ben ve eşim ise gün boyu iş stresi, akşam ev koşturması derken en tahammülsüz olduğumuz akşam saatlerinde kendimizi çocuklara laf anlatırken yada sesimizi yükseltirken buluyoruz. Kim farkına varırsa diğerini uyarıyor. Çünkü evdeki yüksek ses çocukların daha çok arıza çıkarmasına, daha çok öfke nöbetine girmesine sebep oluyor. Ve evet evde herkesin öfkelenmesine izin var. Oğlum kapıyı çarpıp odasına girip sağa sola eşyalarını fırlatıyor ise öfke kontrolünü kendisi sağlaması için sesimizi çıkarmıyoruz. Daha sonra sakinleşip odasını toplamak onun görevi bunu çok iyi biliyor. Eskiden anne babamızın yanında böyle öfkelenmek bizim hakkımız değildi emin olun eşimde "babam olsa şimdiye bana iki tokat atmıştı" yorumunu yapıyor. Bizler böyle büyüdüğümüz için öfke kontrolünde sorun yaşıyoruz. Çocuklarla özellikle bu konuda mücadele etmem işte bu yüzden oluyor.
Çocuklu anneler daha iyi bilir genelde en olmayacak ortamda ufak çocuklar istedikleri olmadıkları için öfke krizine girer ve kendini yerden yere atar. Hepimizin zorlandığı bu anlarda etrafı düşünmek yerine elimden geldiğince çocuğa odaklanıyorum. O öfke ile laf anlatmak zor olduğu için kucaklayıp bulunduğum ortamı terk ediyorum. Çünkü biliyorum ki kriz devam ederse bende öfkeleneceğim. Ortamdan uzaklaşmak ikimizin de daha çabuk sakinleşmesini sağlıyor. İçinden ona kadar say komutu geçiyor ama maalesef yazıldığı gibi bunu öyle bir duygu içerisinde uygulamakta zorlanıyorum. Ben yine de ilk önce kendimi sakinleştirmek için elimden geleni yapıyorum.
Çok sakin yapıda bir anne olmayı çok isterdim. Değilim. Fakat öfke kontrolü sağlamak adına gördüğüm her kitabı, makaleyi okumaya çalışıyorum. Okumak ile uygulamak çok farklı olsa da emin olun öfke anında okuduklarımın hepsi aklıma geliyor. Bugün uygulayamam ama kendimi zorladıkça eminin daha sonra uygularım.
Son olarak belirtmek isterim ki çocuklar öfkelendiklerinde onlara bunun çok doğal bir duygu olduğunu fakat başkalarına zarar vermenin yanlış olduğunu anlatın. Sakinleştikleri zaman neden öfkelendiği konusunda düşünmesini sağlayın ve ona destek olun. En azından onlar öfke kontrolü konusunda erken yaşta yol alsınlar ;)
Sevgiler,
Gülşah ÖNEN
www.gulsahonen.com
